Το Χιριδόνι- Η μέγα πρόκληση
Έχοντας ήδη καταδυθεί και εξερευνήσει τα λιμνοσπήλαια Μελισάνη και Ζερβάτη, η ημέρα για το πιο δύσκολο εξερευνητικό μας εγχείρημα έφθασε.

Μία αληθινή πρόκληση για όλους. Το Χιριδόνι είναι ένα πολύ κατηφορικό, γκρεμνώδες βάραθρο στο οποίο θα απαιτηθεί πολύ ιδρώτας για να κατακτηθεί. Και πραγματικά μέσα στη ζέστη η ομάδα μας αρχίζει να κατεβάζει το πολύ και βαρύ εξοπλισμό της. Περνάμε ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα του δάσους του βουνού και νιώθουμε τα αγκάθια και να μας γδέρνουνε τα πόδια ενώ ο ιδρώτας στάζει πάνω μας. Φθάνουμε σε ένα μικρό πλάτωμα όπου θα στηθεί το αρχηγείο μας. Σε αυτό το σημείο η ομάδα μας κάνει μια συγκέντρωση όπου λεπτομερώς οργανώνει τις ενέργειές της.

Όλοι έχουν αναλάβει από μία υπευθυνότητα. Χονδρά σχοινιά που εκτείνονται από την κορυφή έως το κατώτερο σημείο του βαράθρου, μας επιτρέπουν να ανεβοκατεβαίνουμε εμείς και ο εξοπλισμός μας με μεγαλύτερη άνεση και σαφέστατα με ασφάλεια.

Σε αυτό το υποβρύχιο σπήλαιο θα καταδυθούν μόνον οι πολύ έμπειροι τεχνικοί αυτοδύτες της Α ομάδας (Full Cave diving). Όλοι μας βοήθησαν στο σκληρό έργο που θα επακολουθούσε και η βοήθεια του κάθε ενός μέλους της αποστολής ήταν σημαντικότατη. Χωρίς την σωστή υποστήριξη επιφανείας τίποτα δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει σε αυτό το δύσκολο μέρος. Αργά-αργά και προσεκτικά εξοπλισμός και όλοι μας κατεβαίνουμε στο κατώτερο σημείο του βαράθρου. Εδώ ένας σαθρός γκρεμός με κάθετα τοιχώματα 10 περίπου μέτρων αποτελεί το επόμενο εμπόδιό μας. Βάζουμε μία σκάλα η οποία στηρίζεται σε βαθούλωμα που έχουμε σκάψει σε μια μικρή εσοχή και υποστηρίζεται με ξύλινους πασσάλους κάτω και δεμένη με σχοινιά από πάνω.

Η παραμικρή μας κίνηση προκαλεί την πτώση ενός χειμάρρου από πέτρες. Τα κράνη κάνανε πολύ δουλειά πάνω σε αυτό το θέμα. Εν συνεχεία η εφευρετικότητα του Κώστα Τσιόρβα ξεχωρίζει καθώς αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία κάνει φοβερά πράγματα. Παίρνοντας μαδέρια & τάβλες κατασκευάζει μια ξύλινη σκάλα που ξεκινάει από τα μισά του γκρεμού και φτάνει μέχρι μέσα στην γαλαρία με το νερό!!! Τοποθετούμε και μεταλλικές σίτες για να προστατευθούμε από τις πέτρες που ακατάπαυστα πέφτουν από τα σαθρά τοιχώματα του βουνού. Οι σίτες αυτές ακόμη και σήμερα κάνουν την δουλειά τους.....

Θα καταδυθούμε να κάνουμε εξερεύνηση/διείσδυση με ένα ολόκληρο βουνό από πάνω μας σε 3 ομάδες. Οι ομάδες αυτές θα είναι:
• 1η ομάδα οι Πέτρου (video), Μικέλης (οδηγός διείσδυσης) & Κατσανεβάκης (υποστήριξη οδηγού/video/φωτισμός και επιστημονική έρευνα).
• 2η ομάδα οι Βανδώρος (φωτογραφία), Νικολαρόπουλος.
• 3η ομάδα Οκταποδάς, Πιτσιώτης.

Η διείσδυση

Μέσα στην γαλαρία με το νερό το ντύσιμό μας είναι δύσκολο. Σε καθιστή, άβολη, θέση θα πρέπει να ντυθούμε σωστά. Σκυμμένοι με το χώμα-λάσπη να υποχωρεί και να μας βρωμίζει παντού. Με τις στεγανές μας πρέπει να φορέσουμε τις διπλές φιάλες, τις φιάλες αγκίστρωσης, να τοποθετήσουμε εργονομικά & ασφαλισμένα τους εφεδρικούς ρυθμιστές πίεσης, τα μανόμετρα / βαθύμετρα και όλον τον υπόλοιπο περιφερειακό εξοπλισμό μας όπως κοπτικά εργαλεία, φωτιστικά συστήματα, καρούλια, μίτους κλπ. Δυστυχώς σε αυτή την χρονική στιγμή μια αδέξια κίνηση κάποιου έξω από την γαλαρία, στο σημείο της σκάλας έχει σαν αποτέλεσμα όπως με δύναμη κυλήσουν και πέσουν πάνω μας 2 μεγάλες πέτρες (διαστάσεων 25 χ 30 cm περίπου έκαστη) με αποτέλεσμα η μία από αυτές να σπάσει, να κόψει με χειρουργική ακρίβεια την βαλβίδα του κλείστρου της δεξιάς φιάλης από τις διπλές μου. Σαν θαύμα παρά την μεγάλη ζημιά έχω ελάχιστη απώλεια αερίου. Αλλάζω φιάλες και είμαστε έτοιμοι εμείς τις Α΄ ομάδας.
Με προσεκτικές κινήσεις μπαίνουμε στο νερό του οποίου η επιφάνεια έχει λασπωθεί και θολώσει από τα χώματα που πέφτουν μέσα σε αυτό αναγκαστικά από τις κινήσεις μας. Η κατάδυσή μας ξεκινάει με τους δύο συναδέλφους μου να χάνονται μέσα στο σκοτάδι και εγώ να τους τοποθετώ στο καρέ του video.

Το βάραθρο συνεχίζεται προς τα κάτω για 18 περίπου μέτρα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φθάνουμε στο βυθό όπου αρχίζει το υποβρύχιο σπήλαιο να ξετυλίγεται μπροστά μας. Μετά την Μελισσάνη αναρωτιόμασταν τι πιο όμορφο θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε. Και αυτό το ομορφότερο το αντικρίσαμε λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα αρκετό να ξεχάσουμε ότι άλλο είχαμε δει.

Μόλις περάσαμε μία στροφή του σπηλαίου αντικρίσαμε ε κ π λ η κ τ ι κ ό θέαμα.

Σε όλη τη δεξιά πλευρά της διαδρομής μία τεράστια κουρτίνα από σταλακτίτες πολύ μεγάλου μήκους. Άλλοι σαν χείμαρρος από βελόνες, άλλοι σαν σπαθιά, απίστευτα σχήματα και μεγέθη. Περάσαμε προσεκτικά ανάμεσα από μερικούς πολύ μεγάλους σε μέγεθος. Η πορεία μας έγινε ακριβώς πάνω από τον μίτο τον οποίο δεν αφήσαμε ούτε λεπτό από τα μάτια μας. Παρατηρούσα τις πέτρες να πέφτουν από την οροφή λόγω των φυσαλίδων των ζευγαριών μου οι οποίοι κινούντο με ένα απόλυτα ήρεμο και ιδανικό τρόπο. Ένα χέλι παιχνίδισε μπροστά στο video.

Το υπερθέαμα με το σταλακτιτικό / σταλαγμιτικό υλικό πολλών αποχρώσεων συνέχισε να ξετυλίγεται μπροστά μας. Το σπήλαιο σε κάποιο σημείο στενεύει και χρειάζεται πολύ προσοχή στην πλευστότητα για να περάσεις χωρίς να ακουμπήσεις στα τοιχώματα και να μην απασφαλίσεις τον μίτο. Περνάμε και το θέαμα συνεχίζεται, ότι και να περιγράψουμε δεν είναι δυνατόν να προσφέρει ούτε στο ελάχιστο την εικόνα και το μεγαλείο που δημιούργησε η φύση στο Χιριδόνι.

Η ομάδα επιστρέφει ακριβώς την στιγμή που το έχει σχεδιάσει σύμφωνα με τις συνθήκες και το νόμο διαχείρισης αερίων με τον οποίο σχεδίασε την κατάδυση. Η επιστροφή, μας επιφυλάσσει εκπλήξεις καθώς διαπιστώνουμε ότι πίσω μας ενώ εμείς κινηθήκαμε μακριά από το ίζημα του βυθού και την οροφή του σπηλαίου, οι φυσαλίδες μας κατέβασαν υλικό από την οροφή και έχουν θολώσει τα πάντα. Το ίζημα ένα αδιαπέραστο πέπλο που αλλάζει τελείως τα δεδομένα της εξερεύνησης μας. Τέλος η απόλαυση. Αλλά η συνέχεια μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε πράξη όλα αυτά που μάθαμε στην εκπαίδευση περί συνθηκών ελάχιστης ορατότητας.

Η ομάδα κινείται αργά ενώ εγώ βιντεοσκοπώ την παράλληλη κίνηση της με τον μίτο. Τα μάτια μου δεν αφήνουν το μίτο ούτε στιγμή άσχετα τι κάνω.

Ο μίτος είναι χαμηλά σε κάποια σημεία και για αυτό και εμείς κινούμαστε αναγκαστικά κοντά στον πυθμένα του σπηλαίου ο οποίος είναι γεμάτος τεράστιους ογκόλιθους από παλαιότερη κατάρρευση της οροφής οι οποίοι είναι καλυμμένοι μια μία καφέ λάσπη που είναι υπερβολικά ευαίσθητη.  Αίφνης ο επιστήμονάς μας και εκπαιδευτής Στέλιος Κατσανεβάκης εντοπίζει ένα οστό το οποίο το περιεργαζόμαστε και το αφήνουμε εκεί που το βρήκαμε. Πιο κάτω συναντάμε ένα σωρό από οστά καθώς και ένα κρανίο κάποιου ζώου του οποίου το είδος και την ηλικία δεν γίνεται να καταλάβουμε.

Συνεχίζεται η πορεία μας μέσα στο σκοτάδι και μπορώ να πω πώς ήταν από τις πλέον απολαυστικές στιγμές μας. Πάντα θέλαμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο. Ξαφνικά σβήνουνε δύο κύρια φωτιστικά συστήματα και μένουμε με ένα κύριο και δύο εφεδρικά. Ο φωτισμός έχει μειωθεί πάρα πολύ και η ομάδα κινείται αργά, λεπτές δέσμες φωτός σχίζουν το σκοτάδι διασταυρώνοντας η μία την άλλη φθάνουμε στην βάση της καταβόθρας του υποβρυχίου βαράθρου εκεί από όπου ξεκινήσαμε και αρχίζουμε την ανάδυσή μας.

Πάνω μας θαμπά εντοπίσαμε το φως του φακού που κράταγε ο Τσιόρβας έτσι ώστε να εντοπίσουμε την έξοδο καλύτερα. Αναδυόμαστε στην επιφάνεια αφού κάνουμε την απαραίτητη αποσυμπίεση. H ικανοποίηση είναι έκδηλη στα πρόσωπα όλων μας.

Τα τεχνικά στοιχεία των καταδύσεών μας Διείσδυσης (βασικά στοιχεία)